Mijn eerste liefde: straatfotografie
Mijn liefde voor fotografie is begonnen met fotograferen op straat. In 2000 maakte ik een reis van 7 maanden door Zuid-Oost Azië. Vlak voordat ik vertrok, bedacht ik vrij impulsief om nog een spiegelreflexcamera aan te schaffen. Toen nog analoog. Ik wist niks over camera’s, maar vond het een mooie uitdaging om dit op reis al doende te gaan leren. Ik heb veel rolletjes volgeschoten, om vervolgens naar de 1-uurservice te gaan om vervolgens gedesillusioneerd het resultaat te bekijken. Het was echt drie keer niks in het begin, maar juist door dit te blijven oefenen, lukte het me steeds beter om de foto te maken die ik wilde maken. Voor mij was en is de autodidactische wijze van leren een manier die goed werkt. De straat was mijn oefenmateriaal. Ik ontdekte dat ik heel veel plezier had in het observeren van het straatleven, in het ontdekken van gekke details én de camera zorgde er ook voor dat ik makkelijk contact legde met locals.
Na mijn reis deed ik een basisopleiding bij de Fotovakschool. Ik was de enige van mijn groep die nog niet digitaal fotografeerde. De voordelen waren erg verleidelijk, dus na flink sparen stapte ik uiteindelijk ook over. Zo he, dat was echt een feestje! De leercurve ging met sprongen vooruit natuurlijk, want hoeveel makkelijker is het als je gelijk ziet welk resultaat het veranderen van een instelling op de camera heeft. Mijn plezier in fotograferen nam alleen maar toe. Regelmatig fotografeerde ik alleen of samen met een vriendin in een nieuwe stad. Steeds vaker werd ik voor een opdracht gevraagd door vrienden en bekenden.
Wat natuurlijk superleuk is, maar de keerzijde was dat ik steeds minder vaak gewoon met mijn camera rondslenterde om op straat te fotograferen. Zonder doel, vanuit intuïtie en verwondering. Terwijl juist dát het vuurtje bij me had aangewakkerd. Komt bij dat toen ik op mijn 33e moeder werd, ik steeds vaker het gezins- en familieleven vastlegde. Ik kreeg het steeds drukker met opdrachten naast mijn jonge gezin en mijn baan in loondienst. In 2021 besloot ik de sprong te wagen en als fulltime ondernemer aan de slag te gaan. Dit bevalt nog steeds heel goed. Maar terug naar die straatfotografie… (lees verder onder de foto’s)
Ik merk dat ik naast alle prachtige opdrachten die op mijn pad komen, het ook nodig heb om mezelf te blijven voeden en verwonderen. Dus sinds een paar jaar probeer ik weer vaker tijd te maken voor straatfotografie. Gewoon even een paar uur met de camera (of de smartphone) ‘doelloos’ door de straten en maar zien waar ik op aan ga… Voor mij werkt dit heel meditatief, het maakt dat mijn zintuigen een soort van op scherper gaan en ik me heel aanwezig en in het moment voel. Dat merk ik ook wanneer ik de foto’s terugzie, ik weet en voel precies weer dat moment. Het maakt me blij, het wakkert mijn creativiteit aan, ik voel me voldaan en geïnspireerd als ik hier tijd aan besteed en ik ervaar een heel fijn vrijheidsgevoel. Ik vind het een sport om kleuren, vormen, details en gekkigheden te fotograferen. Kortom: ik ben wel echt een beetje verliefd op straatfotografie en krijg er ook zelfs kriebels van in mijn buik, haha. Naast dat ik het voor mezelf voldoende wil blijven doen, vind ik het ook leuk om straatfotografie (en de kracht ervan!) mee te nemen in workshops. Dus mocht je dit lezen en dit een keer willen ervaren, let me know! Ik neem je graag mee in mijn liefde voor het vangen van straatplaten.
